İLK ÇAĞ ve HELENİSTİK FELSEFE

            İlk Çağ Felsefesi

M.Ö. 7. yüz yılın sonundan başlayıp, M.S. 2. yüzyıla kadar olan dönemdeki felsefi gelişmeleri kapsamakta ve Antik Çağ felsefesi ile aynı anlamda kullanılmaktadır.
Mitolojiden ya da çoktanrılı dinden kopuş ve doğal olayların yine doğal nedenlerle açıklanması gerektiği inancıyla başlamıştır.

            Dönemin Genel Özellikleri

İlk döneminde Yunan felsefesi hemen hemen bütünüyle dış doğaya, cisimlerin dünyasına yönelmiş olan bir doğa felsefesidir.  Bundan sonra insana karşı uyanan ilgi klasik dönemin geniş sistemlerine yol açmıştır. Bu sistemlerde Tanrı, insan ve doğa, bir düşünce bağlantısı içinde kavranmak istenmiştir.
Başlangıçta doğa felsefesi ön plandayken sonlara doğru pratik felsefe ağırlık kazanmıştır. Bilimle felsefe hep bir arada olmuş.
En seçkin temsilcileri :Sokrates, Platon ve Aristoteles
İlk Çağ Felsefe anlayışı;
Sistemli bağımsız ve kişiseldir.
                              İnanca ve sezgiye değil akla dayalıdır.
                              Mitolojiye çok tanrıcılığa tepkiyi dile getirir .
Görünüşün, çokluğun, ilişkilerin, oluşların ardındaki değişmez olanı arar. Buna da birlik adını verirler.
Aristoteles’in okulunda başlayan bilimlerin ayrımlaşma sürecinde dünya ve hayat görüşleriyle ilgili genel sorunlarla uğraşmak felsefenin ilgi alanı olmuştur .

Helenistik Felsefe

Kent devletlerinin sona erdiği M.Ö. 323 yılıyla, Helenistik çağın son büyük imparatorluğunun Roma’nın bir parçası olduğu M.Ö. 30 yılı arasındaki döneme Helenistik Dönem denir.
Büyük İskender'den sonraki Yunan sanatı, tarihi, kültürü ile ilgili olan (TDK) .
Mantık, fizik ve etik Helenistik Felsefenin en önemli ilgi alanlarıdır.
Mantık, Aristoteles’ten miras alınan bir tavırla, bilgi teorisini de kapsayacak şekilde, doğru bilgiye ulaşmanın yöntemi ve felsefenin vazgeçilmez aracı olarak görülmüştür.
Bu dönemde filozoflar, fizik ya da varlık alanında yeni teoriler geliştirmemiştir.
Helenistik felsefede ön plana çıkan çalışma alanı ya da disiplin, etik olmuştur. İçinde yaşadığımız dünyayla, bu dünyadaki yaşam ve değeri temele alan bir ahlâk anlayışıdır.
Hellenistik dönemin en büyük ve en önemli iki Felsefi düşünce sistemi olan Epikürosçuluk ve Stoacı felsefedir.

Stoalıların Herakleitos’un fiziğini Epiküros’un ise Demokritos'un atomcu görüşünü pek büyük bir değişiklik yapmadan benimsediğini söylemekte yarar vardır.

0 yorum:

Yorum Gönder